Przejdź do głównej zawartości

Rozdział 28

Jamie
Życie jest jak pieprzona ruletka. Raz jest dobrze. Raz jest źle. Czasami, to i to. Kiedyś myślałem że obrona świata jest dla mnie wszystkim. Kiedyś. Teraz mam co innego do roboty. Nadszedł czas by się przebudzić.
Właśnie kończyłem porządkować papiery, kiedy usłyszałem walenie do drzwi.
Kogo licho niesie? - pomyślałem.
Wstałem od stołu i poszedłem otworzyć.
Otworzyłem drzwi i zobaczyłem Paula.
Wpuściłem go do środka, zamknąłem za nami, po czym oparłem się o ścianę i zapaliłem papierosa.
Smakował z początku obrzydliwie ale przez miesiąc zdążyłem się już przyzwyczaić.
Paul patrzył na mnie zszokowany.
- Zaczynam nowe życie Paul. A to dopiero początek... Z resztą jesteś Aniołem więc co się dziwisz? Chcesz jednego? - wysunąłem w jego kierunku paczkę miętowych po czym schowałem ją do kieszeni kiedy odmówił.
- Stary nie poznaje cię. - pokręcił głową.
- To czas żebyś poznał. - odepchnąłem się od ściany i skierowałem się w stronę kuchni. - Spagetti?
- Umiesz gotować? - spytał zszokowany Paul.
Przewróciłem oczami, a następnie podałem mu talerz z parującym makaronem.
Podszedłem do lodówki i wyjąłem z niej dwie półlitrowe butelki Coli.
Gdy już znaleźliśmy się przy stole a Paul wsuwał makaron spytałem:
Czym się aktualnie zajmujesz?
Paul przestał nagle jeść tak że z ust zwisał mu makaron i popatrzył na mnie w osłupieniu. Znowu.
A ja również po raz kolejny przewróciłem oczami.
W końcu mój brat przełknął jedzenie po czym odpowiedział:
Aktualnie jestem przywódcom Strażników. Moim zastępcą jest Nathaniel. Działam wśród Aniołów. Jednak bardziej Strażnikuje. Jakiś miesiąc temu przyznałem po śmiertelnie Kat order za odwagę i ...
Urwał widząc wyraz mojej twarzy.
Wstałem gwałtownie i zapaliłem papierosa.
Nie wiem czemu ale mnie to uspokaja.
- Jamie... - odwracam się tyłem do Paula. - Przepraszam.
Wyjmuje papierosa z ust po czym mówię przez zaciśnięte zęby:
Nigdy. O. Niej. Nie. Mów. Jasne? Nie. Pogodziłem. Się. Z. Jej. Stratą.
- Właśnie to przyznałeś. Nie pogodziłeś się. - powiedział Paul spokojnym tonem po czym wyszedł a ja padłem na ziemie targany zwierzęcym szlochem.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Rozdział 18

Dzięki znakowi Jamiego szybko wyszłam ze szpitala. Siedząc w ramionach Johna zaczęłam wspominać. Zaraz po moim ,,Dlaczego?" chwycił mnie w ramiona. Przytulaliśmy się długo. Bardzo długo. Potem położył mnie na łóżku i położył się obok. Następnego dnia mnie wypisali. Z zamyślenia wyrwał mnie głos Johna. - A może byśmy tak poszli do Cocoa Dancing na tańce? Tam się poznaliśmy. - dał mi buziaka w czoło. Wtuliłam się w niego mocniej. - Z przyjemnością. Do Cocoa Dancing dojechaliśmy szybko. John się ciągle wpatrywał we mnie . Zresztą ja w niego też. - Ślicznie wyglądasz. - powiedział z iskierką w oku. Spojrzałam na siebie. Miałam na sobie białą koronkową bluzkę z perełkami i czarną spódnice. Włosy pofalowane, spięte tak żeby wyglądały na krótkie i przepaskę we włosach. Dotknęłam szyi z rozczuleniem. Był na niej naszyjnik z różnych kamieni. To dokładnie tak wyglądałam gdy poznałam Johna. Pocałowałam go w odpowiedzi. - Ty też wyglądasz niczego sobie. - dodałam patrząc na...

KOREKTA

Tak, wreszcie to robię. Do dzieła!!!

Epilog

Wszyscy na pozycje. - odparliśmy z Pearl jednocześnie. Staliśmy właśnie na wzgórzu na skraju lasu i wpatrywaliśmy się w kamienną górę. Fortece mojej matki. - Do boju. - powiedziała moja siostra cichym, acz donośnym głosem. Pierwsza faza ruszyła. Ich zadaniem było, przedarcie się do zamku. Następnej, pokonanie kogo trzeba, a ostatniej mojej, zdobycie fortecy. Faza pierwsza przebiegła prawidłowo. Natomiast przy drugiej zaczęły się schody. Poszło nam za łatwo. O wiele za łatwo. A to dlatego że... Nasza matka nie żyje...