Rozdział 17

Alice

Gdy usłyszałam co się stało Jamiemu natychmiast pobiegłam do sali szpitalnej. Jakież było moje zdziwienie gdy koło łóżka Jamiego leżała nieprzytomna Kat.

Po chwili mój brat otworzył oczy. 

- Uratowała mnie. - wychrypiał mój brat.

- Wiem. - wzięłam jego dłoń w swoje. 

Chwilę tak sobie pomilczeliśmy gdy do sali weszła pielęgniarka.

- Miała atak. - powiedziała kobieta na wstępie.

- Atak czego? - spytałam nie spokojnie patrząc na Jamiego.

- Paniki, serca, histerii... - zaczęła wyliczać ale przerwałam jej kategorycznie.

- Rozmowa w cztery oczy. Już.

Poszłyśmy na korytarz i popatrzyłam na nią wrogo.

- Już... Już mówie... - zaczęła się jąkać. - No więc tak...

Wzięła głęboki oddech.

Znaleźliśmy ją gdy rysowała Vitale na wzór swojego na mostku. Chwilę później zaczął padać deszcz i zaczęła brać wielkie hausty powietrza. Tak jak biorą osoby kiedy się topią. Podejrzewam że też ją kiedyś to spotkało. W każdym razie miała zawał. Jest w ciężkim stanie. - po tych słowach się oddaliła.

Kilka godzin później spacerowaliśmy z Jamie'im po ogródku.

- Nadal umiesz otwierać portale? - spytał nagle.

- Tak a co? - spytałam zdziwiona.

- Istnieje coś takiego jak portal przeszłości. Przechodzi się przez niego i widzi przeszłość. Pomożesz?

- No nie wiem... - mruknęłam jednak zaczynając rysować portal.

To co zobaczyliśmy po przejściu przez portal zmroziło nas.

Staliśmy na środku sypialni a przy ścianie stała zapłakana Kat trzymając jakiegoś kolesia za ręce. Po jej rękach płynęła krew. Jej własna krew.

- Katherine.- szepnął. - Wiem że to dla ciebie trudne ale... Wiem że przed chwilą straciłaś rodziców. 

Wziął ją na ręce, położył na łóżku i przykrył.

- Śpij myszko. Za godzinę wrócę. - pocałował ją w czoło i wyszedł.

Zauważyłam że na ten widok mojemu bratu zaczęła się trząść dolna szczęka.

Jednak za długo się nie napatrzyłam bo zaczęło się coś dziać.

Obróciliśmy głowy w stronę Kat.

Wstała właśnie z łóżka i podszedła do komody. Wzięła z niej kartkę papieru i długopis i zaczęła pisać drżącą ręką:

Drogi Johnie, chciałabym Cię przeprosić za to co zaraz zrobię. Kocham Cię <3

Twoja Katherine

Razem z Jamiem zamarliśmy.

W tymczasie Kat wyszła przez okno na dach a następnie schodkami w dół. Chwilę później ją dogoniliśmy. Nagle przypominały mi się słowa pielęgniarki:

,,Chwilę później zaczął padać deszcz i zaczęła brać wielkie hausty powietrza. Tak jak biorą osoby kiedy się topią. Podejrzewam że też ją kiedyś to spotkało." 

Nagle Kat puściła się biegiem. Z Jamiem ruszyliśmy za nią. Zatrzymała się tam gdzie podejrzewałam.

Nad rzeką.

Gdy weszła do połowy do wody zaczęła rozdrapywać swoje rany po czym zanurzyła się w wodzie. Po chwili na lustrze wody pojawiła się smuga krwi.

Popatrzyłam na brata.

Dolna szczęka mu się trzęsła.

Chwilę później do wody wskoczył John.

Zanurkował w miejscu gdzie krew zaczęła się zbierać na wodzie.

Długo nie wypływał. Gdy już myśleliśmy że się utopił zaczął się wynurzać z wody. Twarz miał czerwoną od płaczu. Od razu zaczął tamować krwawienie z rąk i krzyczeć żeby od niego nie odchodziła. 

I w tym momencie wyrzuciło nas z portalu.

Kat

Obudziłam się z silnym bólem głowy. Chwilę później do sali wszedł Jamie z posępną miną. I nagle mi się przypomniało. Deszcz. Jamie. Wspomnienia. Rzeka. Szpital. Odejście Johna. 

Znowu zaczęłam się dławić własnym oddechem. Jamie na ten widok podbiegł do mnie i wyciągnął nóż. Po chwili było po wszystkim.

Uspokoiłam się.

- Lepiej się czujesz? - spytał ze smutnym wyrazem twarzy.

- Jestem beznadziejna. - szepnęłam. - Cokolwiek robię sprowadzam na ludzi nieszczęście. 

- Nieprawda - powiedział zdecydowanym tonem Jamie.

- To miłe że tak we mnie wierzysz ale to nie ty próbowałeś odebrać sobie życie i zakończyłeś inne.

Jamie podszedł i objął moją dłoń swoją.

- Nie mogłaś tego przewidzieć.

- Faktycznie. Nie mogłaś. - usłyszałam głos.

JEGO głos.

Głos Johna.

Zerwałam się na równe nogi i do niego podbiegłam.

- Mam zwidy. - szepnęłam.

- Nie. Upozorowałem swoją śmierć.

No bo po co masz żyć z mężczyzną który nie dał ci tyle szczęścia by pozostawić cię przy życiu?

- Dlaczego? - szepnęłam z płaczem i wpadłam w jego ramiona.