Rozdział 19

Elena zaraz po akcji w Sali Ślubów została przeniesiona do szpitala.

W momencie kiedy my i Alice byliśmy jedynymi odwiedzającymi Eleny obudziła się.

Uśmiechnęła się pięknie do Alice ale gdy mnie dostrzegła wpadła we wściekłość.

- Co ty tu do cholery robisz? - jej oczy ciskały błyskawice. - Chce natychmiast wrócić do New Jersey... Chce...

- Wrócić do matki swojego zabójcy? - przerwałem jej z drwiną w głosie. - Ona nie żyje.

W tym momencie do sali weszła Kat. Elena zdębiała na jej widok.

- Twój zabójca też. - szepnęła.

- Co mój zabójca też? - spytała Elena odzyskując rezon.

- Nie żyje. - wycedziłem przez zęby. - Moja siostra nieomal zginęła przy tej akcji.

- Nikt wam nie kazał. - prychnęła po czym wstała z łóżka.

Chwilę po jej wyjściu z pokoju rozległ się alarm. Zapanowała wielka wrzawa. Strażnicy poustawiali się w szyku bojowym.

Razem z Alice przemieniliśmy się i dołączyliśmy do reszty.

Chwilę później pojawił się Paul w towarzystwie... Eleny.

Widać była przestraszona. Gdy Paul zwolnił uścisk szybko pod biegła do mnie i się za mnie schowała.

Alice prychnęła.

- Przemień się. - syknęła do Eleny.

Elena słysząc te słowa splunęła i wyrwała mi miecz.

- Na nich! - krzyknęła.

Chwilę później rozpętała się bitwa.

Wszystko dla mnie działo się dla mnie jak we śnie.

Ostudził mnie dopiero widok upadającego przede mną ciała.

Dobyłem miecza i rzuciłem się w wir bitwy.

Z każdą minutą przeciwników było coraz więcej.

W pewnym momencie ktoś wziął mnie za rękę i pociągnął na bok.

To była Elena.

- Dlaczego Kat i John grają nieczysto?

- Nieczysto? - spytałem zdenerwowany. - Kobieto! Wywołałaś bitwę. Ciężką. Giną ludzie. A ty pytasz czemu ktoś gra nieczysto?

- Chyba mam prawo wiedzieć? - spytała cukierkowatym tonem który doprowadził mnie do furii.

- Nie masz prawa! Żadnego! Po cholerę żyjesz. - wydarłem się na nią.

Po tych słowach odeszła.

Elena

- Daj mi nieśmiertelność. - powiedziałam do Paula.

- Zgoda. Ale jest warunek. - pogładził mnie po policzku.

Zdziwił mnie ten gest.

Chwilę później w jego rękach pojawił się kielich z czerwonym jak krew płynem.

- Dam ci go wypić jeśli przyłączysz się do mnie. - W tym momencie utworzył pole i ochronił mnie przed strzałą. - Pomyśl... - Wskazał na strzałę która by mnie nieomal zabiła. - Gdyby nie oni to siedziała byś teraz na kanapie z siostrą i tak dalej.

- Zgoda. - rzekłam bez chwili zastanowienia.

- Grzeczna dziewczynka. - Podał mi kielich.

Wypiłam jego zawartość duszkiem.

Nagle poczułam się niesamowicie silna... i głodna.

- Czemu mam ochotę... na krew? Jestem wampirem? - spytałam z przerażeniem w głosie.

- Cholera! Musiałem się pomylić! - wyszeptał Paul. - Musiałem pomylić płyny.

Lecz niesłyszałam tych słów. Wpatrywałam się w pulsującą żyłę na szyi Jamiego.

Pognałam w jego kierunku.

- Co ty robisz? - próbował się wyrwać.

Gdy znaleźliśmy się na dworze nie mogłam się powstrzymać.

Wbiłam się w jego szyję i zaczęłam pić jego krew. Chwilę później ktoś mnie oderwał od Jamiego. To był Paul. Przywiązał mnie do najbliższego drzewa.

- Co ja zrobiłam? - wyszeptałam patrząc jak z Jamiego powoli uchodzi życie.

- Można by powiedzieć że przegryzłaś mi tętnice. - wysapał Jamie.

Paul uklęknął i zaczął rysować na nim znak uzdrawiający.

Jamie popatrzył na niego z zaskoczeniem.

- Co ty robisz?

- Ratuje brata.

- Co? - spytał zszokowany Jamie.

- To co widzisz? - powiedział wstając z ziemi. - Powstanie się już skończyło. Ja muszę wywieść Elenę bo ją zabiją.

- Nigdzie nie jadę. - wyszeptałam. - Niech mnie zabiją. Należy mi się. Jamie ma rację. Po cholerę żyję.

- Nie mów tak. - powiedział Paul odwiązując mnie.

Wyrwałam mu się.

- Zostaw mnie. Pójdę żeby mnie zabili.

- Nie zabiją cię. - koło mnie stała Kat. - Nie zabiją cię. Nie zabiją...

- Znowu ma atak. - powiedział Jamie chwytając ją za rękę. - Zatrzymam kogo trzeba. Jedźcie. - spojrzał Paulowi w oczy. - Dziękuje Paul.